To παράθυρο της Ελπίδας...
...ήταν που λες στη γειτονιά μου ένα παλιό δίπατο αρχοντικό...Κάθε πρωί που περνούσα από κει έστρεφα το βλέμμα ψηλά στα ανοιχτά του παράθυρα. Κρυφοκοιτούσα πίσω απο τις μισάνοιχτες κουρτίνες προσπαθώντας να φανταστώ τους ενοίκους αυτού του σπιτιού. Κάποιες φορές άκουγα κι ένα ραδιόφωνο να παίζει μουσική και κάποτε μια όμορφη , νέα γυναίκα με μαύρα μαλλιά να βγάζει τα στρωσίδια στη λιακάδα. Νομίζω πως την έλεγαν Ελπίδα...Ένα πρωί περνώντας λοιπόν, είδα τα παντζούρια κλειστά... το άλλο πρωί το ίδιο...Για πολύ καιρό το σπίτι έμεινε κλειστό, τα στρωσίδια δεν ξαναβγήκαν στο περβάζι, η μουσική δεν ξανακούστηκε να παίζει όσο κι αν έστηνα αυτί για να ακούσω κάτι...Μου είπαν ότι η κοπέλα είχε φύγει για να δουλέψει στο εξωτερικό και το σπίτι το είχε νοικιάσει κάποιος συνταξιούχος στρατιωτικός που δεν είχε πολλά πολλά με τη γειτονιά. Μόνο καμμιά φορά άνοιγε το παράθυρο και έριχνε κατσαρόλες με βραστό νερό στις περαστικές κεραμιδόγατες...παράξενος τύπος...Επαψα σιγά σιγά να στρέφω το βλέμμα στο παλιό αρχοντικό. Περνούσα γρήγορα από μπροστά και δεν έριχνα ούτε μια ματιά πίσω μου. Με φόβιζε και λίγο. Ώσπου μια μέρα, είδα καθώς πλησίαζα στο δρόμο τις κουρτίνες του να ανεμίζουν τρελά σαν σημαίες. Άκουσα τραγούδια να ξεχύνονται και φωνές αγοριών και κοριτσιών να σηκώνουν στο πόδι τον ήσυχο δρόμο! Η Ελπίδα είχε γυρίσει και δεν ήταν μόνη πια... Είχε φέρει μαζί και πολλούς φίλους της για να κατοικήσουν στο παλιό αρχοντικό και είχε αφήσει κι ένα δωμάτιο στο ισόγειο για να μένει ο στρατιωτικός, γιατί ήταν μεγάλο το σπίτι έτσι κι αλλιώς και δεν της έκανε λέει καρδιά να τον πετάξει στο δρόμο...